Ciudad Perdida

Ciudad Perdida oftewel, The Lost City.. pff wat een avontuur... waar te beginnen?
Op zaterdagmorgen werden we opgehaald bij ons hostel, waar we overigens een vreselijke nacht hadden vanwege de criminele buurt. Telefoon op vliegtuigstand om batterij te besparen, dus 4 dagen van de resr van de wereld afgesloten. We werden met een truck naar het bureau gebracht waar nog een aantal mensen aan het wachten waren. Uiteindelijk bleken we met 12 personen te zijn; 2 Canadezen (wat ouder), 2 Britten, 1 Britse die nu in Colombia woont, 2 Duitse meisjes (allemaal onze leeftijd) en 3 Colombianen (ietsje ouder). Verder hadden we 2 gidsen; Thomas, een wat jongere kerel, en Rodrigo, een wat oudere kerel die dit werk al 28 jaar doet en alles en iedereen in de jungle kent. We werden met 10 van de 12 in een 4x4 terreinwagen gepropt met een lekkende airco. We werden alle kanten op geslingerd, maar dit was wel meteen een leuke kennismaking. Bij het begin van de hike aangekomen, kregen we eerst een lunch. Er zat een groep die al klaar was, allemaal bek af en de schoenen uit. We bleven echter allemaal positief, het was maar 47km in 4 dagen (12 per dag ongeveer) dus zo erg kon het niet zijn. Toen de gids de route ging uit leggen werden Terry en ik wel wat nerveus, maar de meeste bleven vol goede moed.
Na de eerste anderhalf uur hadden we het al helemaal gehad; 30 graden, volle zon en alleen maar stijl berg op. Het huilen stond ons nader dan het lachen en we dachten serieus over stoppen nu het nog kon. Toch enigzins gedreven door bewijsdrang hebben we doorgezet. Naarmate de tocht vorderde viel het wel weer mee. De rest was een beetje op en af en veelal in de schaduw.  Uiteindelijk kwamen we aan bij ons eerste kamp waar een prachtige waterval was waar we konden zwemmen. Echter, de kok was een kamp verder gegaan, dus wij moesten toch ook nog 20min verder. Sommige hebben snel even een duik genomen en vol goede moed gingen we verder. Bij het tweede kamp aangekomen hebben we een papegaai en aapjes gezien. Hierna lekker gegeten en vooral veel gelachen met de rest. Onze gids Thomas mocht er ook wel wezen ;-)
Dag 2 zou het zwaarste worden en dit bleek helemaal waar. ' s Morgens om 5 uur opgestaan om om 6 uur te vertrekken. Ik had mijn hielen kapot gelopen de eerste dag vanwege verkeerde sokken, dus gelijk de blarenpleisters moeten gebruiken. 8 uur lang (2×4 met lunchpauze tussendoor) hebben we berg op en af gelopen, over paadjes die in Nederland niet eens gebruikt zouden mogen worden. Kliffen, watervallen, rivieren oversteken, uitglijen over rotsen, Terry's schoen die in de modder bleef hangen.. maar ook kennisgemaakt met de Indigo's die met ezels over de paden lopen, cocabladeren gekauwd en weer veel gelachen. Uitgeput uiteindelijk savonds bij het tweede en laatste kamp aangekomen. De bedden hier zijn niet goed, je slaapt eigenlijk gewoon op het hout. Het eten is echter wel goed en vooral overmatig. Ik draai inmiddels een beetje op de adrenaline en heb eigenlijk helemaal geen honger meer. Elk gevoel is uitgeschakeld, je leeft in het moment. Denkvermogen lijkt ook langzaam af te nemen, een zin formuleren is soms lastig vanwege de vermoeiheid. Terrry en ik waren in de middag overigens behoorlijk langzaam aan het worden en hebben uiteindelijk de tocht uitgelopen met Rodrigo (die zelf supersnel is, maar engelengeduld heeft) en een Colombiaan. Om 20.00u het bed maar ingedoken, lichamelijk helemaal op en wetende wat ons de dag er na te wachten staat.
Dag 3 wederom.om 5.00u opgestaan. Mijn voeten doen inmiddels behoorlijk pijn en door het vele zweten en water heb ik bijna alle pleisters al verbruikt. Met tegenzin toch aan de tocht naar the Lost City begonnen; 1200 trappen op.. en geen gewone trappen uiteraard, neeeee, keien die gebruikt worden als trappen en dus zo scheef als wat zijn. Wederom als laatste aangekomen, wat een applaus van de rest van de groep opleverde. Maar het uitzicht is het waard. Het is veel groter als we dachten en de rondleiding bleek ook nog best wel een tocht. Rodrigo vertelt in het Spaans uitgebreid en enthousiast over de geschiedenis en de Indigos die er nog wonen, Thomas vertaalt. Erg interessant allemaal... na de rondleiding weer trap af, ook nog een hele klus met de gladde stenen. We kregen lunch maar mijn gevoel en verstand waren compleet uitgeschakeld. Normaal zou ik erge honger hebben, maar nu niet. De rijst komt Terry en mij zowiezo de nek uit. Verder zien we enorm om tegen de terugweg. Wat we in anderhalve dag hebben gedaan moeten we nu in 1 middag en 1 ochtend doen. En alles wat we berg af zijn gegaan (en dat waren toch wel wat stijlen stukken) moeten we nu weer op. Rodrigo blijkt weer onze redder. Hij blijft continue bij ons, doet rustig mee als we pauze willen en blijft opgewekt Spaans tegen ons praten ook al verstaan we het meestal niet. Thomas had geregeld dat ik met de kabelbaan over de rivier kon zodat ik niet wéér nieuwe pleisters op hoefde te doen.
Tegen de avond helemaal kapot aangekomen bij een ander kamp waar we dag 2 gelunched hadden. Al onze kleren zijn klam en vochtig, een aantal dingen maar daar gelaten. In de avond krijgen we een verhaal van een Indigo indiaan over hoe zij daar leven in de natuur. Het bizarre is dat deze mensen geen paspoort hoeven, zoveel cocabladeren mogen kauwen als ze willen, de meisjes met 12/13 al moeten trouwen en dan gelijk kinderen krijgen en ze nog steeds pikzwarte haren hebben als ze 70 zijn. Volgens hun omdat ze van de natuur leven en geen stress hebben. Daarnaast heeft Rodrigo vertelt over een kidnapping van toeristen uit het gebied in 2003 waarbij hij het leger geholpen heeft met navigeren in de jungle. Er zaten best wel wat domme/grappige factoren in het verhaal. Wederom om 20.00u naar bed gegaan, helemaal kapot van vermoeidheid.
Dag 4 weeeeer om 5.00 de wekker. Opgestaan en met tegenzin klaargemaakt voor het laatste stuk van 7 uur, waarbij 2x een uur stijl berg op. Mijn voeten doen enorm pijn, ik strompel meer dan ik loop en ook Terry is er helemaal klaar mee, maar we zullen moeten. Verstand op nul en op de automatische piloot gelopen. Inmiddels zijn we een soort holbewoners geworden: stinken, onder de muggenbulten, niet geschoren en het kan ons ook niks meer schelen. Mijn benen voel ik niet meer, en ook mijn hersens kunnen alleen maar denken 'bijna.. nog ff... bijna...'
Uiteindelijk als laatste, anderhalf uur na de Britse kerels die aan een stuk doorgelopen hadden, aangekomen. Het was zwaar, vermoeiend en uitputtend, maar ik had dit zeker niet willen missen. Prachtig om te zien hoe sommige totaal anders leven dan in de westerse wereld, supermooie natuur en een mooi stukje geschiedenis van Colombia. Daarnaast erg leuke mensen leren kennen, veel gelachen en mooie herinneringen opgedaan! WE DID IT! nu uitgeput in ons hotel, naast een nachtclub, dus wordt weer een goed nachtje ;-)
Buenos noches!

Oh en wist je dat..
- de gidsen van de tochten de bergen van de tocht gewoon op en af rennen en de rotsen beklimmen alsof ze apen zijn
- er nog een vliegje is dat erger is dat een mug en nog irritanter steekt
- we vuurvliegen (erg groot en fel licht) gezien hebben
- sommige gidsen het leuk vonden meisje in de jungle te pesten door over slangen te vertellen
- de 2 Britten in het leger gezeten hebben en waarschijnlijk daarom zo snel waren
- Rodrigo de ene na de andere sigaret rookt en met zijn leeftijd nog een betere conditie dan ons heeft
- cocabladeren niet zo lekker smaken
- koude coca-cola wél lekker smaakt na 4 uur hiken
- het continue 30 graden of meer is geweest
- de indiaan die zijn verhaal kwam doen volgens de gids een alcoholist was
- we vanavond gelijk een cocktail en hamburger gehad hebben omdat we zo trots waren op onszelf :-)